هرگز کودک را به زور نبوسید یا به زور در آغوش نگیرید. کودکی که به زور بوسیده میشود به مرور یاد می گیرد که در برابر دیگران ناتوان است و مقاومت او سودی ندارد. اگر برای بوسیدنش از او اجازه بگیرید زمانی که فردی میخواهد به زور او را ببوسد یا بدن او را لمس کند کودک مقاومت کرده و قطعا شما را آگاه خواهد کرد.
برخوردهای «حالی به حالی» والدین با کودکان آسیب زننده ترین رفتار با کودک است!
در این برخورد والدین هر موقع حال خودشان خوب باشد، با کودک برخورد خوبی داشته و هر زمان حالشان بد است، کودک را تخریب می‌کنند! تا زمانی که والدین با این شیوه "حالی به حالی" با کودک برخورد کنند، کودک در مورد تصمیم هایش گیج میشود و فکر می‌کند مشکل از اوست و این شیوه غلط تربیتی به نسل‌های بعدی نیز تعمیم می‌یابد همانطور که رفتارهای غلط امروز والدین نیز نشان‌دهنده همین تربیت نادرست نسل‌های گذشته است.
در خانواده‌های آشفته این حادثه ممکن است منجر به مشاجره، تنبیه و شاید فرستادن کودک با چشمان اشکی به اتاقش شود. ولی در خانواده بالنده، به احتمال زیاد یک نفر به کودک خواهد گفت : لیوانت شکست؟ ببینم انگشتت را هم بریده‌ای؟ من برایت یک چسب زخم می‌آورم، بعد برو جارو بیاور و تکه‌های شکسته را جمع کنیم. خانواده بالنده می‌داند سلامت روانی و احساسات از هر چیز دیگر مهمتر است.
اگر فرزند نوجوان دارید از پدر و مادر بودن استعفا دهید، بگذارید فرزندتان تعیین کننده موسیقی، فیلم، رستوران یا محلی که میخواهید بروید باشد. در این صورت است که هم لذت پدری و مادری را میبرید هم فرزندتان به جای جنگیدن با شما همقدم شما خواهد بود.
شب هر کاری دارید کنار بزارید و برایش قصه بگید.
اشتباهاش رو راحت ببخشید
خوبیهاشو بزرگ کنید
به حرفاش خوب گوش بدید
بی دلیل بغلش کنید و ببوسید
مقایسه ش نکنید
"اگه نکنی وای بحالت" رو نگید
گاهی باهاش کارتونایی که دوست داره ببینید
بهش نگید"تو دیگه بزرگ شدی بچگی نکن"
اگر اشتباه کردید راحت عذرخواهی کنید.
با فرزندتان بازی کنید
در سفر تلفن کنید و به او بگویید دلتان تنگ شده
القای بینش:میدانم از عهده ی انجام آن بر میایی
مهمتر از همه روابطتان را با همسرتان ترمیم و تصحیح کنید.
شعار بسیاری از والدین این است
آن کاری که می‌گویم بکن، نه آن کاری که میکنم، برای نمونه، مادر یا پدری که فرزندش عصبانی است داد میزند، از فرزندش انتظار دارد هنگام عصبانیت مدیریت احساسش را داشته باشد. شما الگوی فرزندتان هستید، پس اول خودتان عمل کنید و بعد از فرزندتان بخواهید.
وقتی کودک از شما سوال جنسی می‌پرسد درست همانطور رفتار کنید که انگار یک سوال خیلی معمولی پرسیده است، چون برای خود او در واقع همین‌طور است. اصلا او را سرزنش نکنید و به هیچ وجه به او دروغ نگویید و داستان‌ها و قصه‌های دروغین برایش نبافید.
مادری که ساعت ها برای تمیزکردن خانه وقت گذاشته، طبیعی است که با ریختن غذا بر روی فرش توسط کودکش خشمگین شود؛ این مادر ممکن است برچسب شیطنت یا لجبازی را بر رفتار کودکش بچسباند. روی دیگر این سکه کودکی است که بی خبر از همه جا با خشم مادر مواجه می شود و نمی داند به خاطر چه چیز تنبیه می شود. کودک تنها در پی کشف محیط و استفاده از حواسش بوده و گرچه خشم مادر را درک می کند، اما نمی تواند دلیلی منطقی برای آن پیدا کند. تا قبل از سه سالگی، رفتارهای بچه ها حتی اگر به خرابکاری منجر شوند، حاصل لجبازی و تلاش برای آسیب زدن به افراد و وسایل نیستند و به همین دلیل است که بچه ها، وقتی کاملا از سر تصادف به کسی یا چیزی آسیب می زنند، انتظار ندارند کسی تنبیه شان کند.
شما والدین باید به این باور برسید که همه انسانها کار اشتباه انجام میدهند و کودکان اشتباهات بیشترى خواهند داشت.
فرزندتان به کمک شما احتیاج دارد نه طعنه و کنایه و سرزنش شما. پس بصورت شفاف و کوتاه براى او مشخص کنید کجا اشتباه شده و چگونه میتواند جبران کند.
به کودک نگویید رو دیوار خط نکش.
بلکه بگویید نقاشیتو روی کاغذ بکش، بعد اونو به دیوار میچسبونیم.
نگویید بلندشو اتاق کثیف و شلخته ات را تمیز کن. بگویید دوست داری باهم اتاق را مرتب کنیم ،چون میدونم نظم را دوست داری.
نگویید بازی را تمام کن و درس بخوان چون درس خواندن مهمتر است. بگویید اگر درساتو تمام کنی باهم بازی می‌کنیم.
اگر از غذا بعنوان ابزاری برای تنبیه کودک استفاده کنید،مثلا او را مجبور کنید غذایی را که دوست ندارد بخورد، کودک نیز این عمل را می آموزد و "لجبازی"خود را از طریق غذا نخوردن نشان می دهد.
