برای این که فرزندان تان بهتر
همدیگر را درک کنند و روابطشان
مستحکم تر شود....

آنها را عادت دهید که با هم
گروهی کار کنند. 

آموزش ادب به کودکان، باید مودبانه انجام شود!
وقتی کودک فراموش می کند خداحافظی کند والدین در حضور دیگران حتی گاهی قبل از آن که خود خداحافظی کرده باشد، به کودک یادآوری می کنند که حداحافظی کند. این کار خودش بی احترامی است!

وقتی والدین شروع به خوردن غذا می کنند کافی است خود بلند و رسا با احساسی خوب، بسم الله بگویند. نه این که مرتب به کودک گوشزد کنند که بسم الله بگو.
همین طور در مورد  سایر آداب هم باید از روش ارائه الگو استفاده کرد. این روش اثری ماندگار در آموزش آداب خواهد داشت.

🌹اگر به کودک بگوییم بی ادب است هر هدف خوبی هم که داشته باشیم کاری از پیش نخواهیم برد!
خطر!!!
اگر کودک ارزیابی ما را مبنی بر بی ادب بودنش بپذیرد، در تصور ذهنی اش از خود، بخشی را به این ارزیابی اختصاص خواهد داد. برای یک بچه ی بی ادب، طبیعی است که بی ادبانه رفتار کند.

به داستان زیر توجه کنید:

❌عمه خانم برای ساسان هدیه خریده بود.
برخورد1:
 ساسان با خوشحالی هدیه را گرفت و شروع کرد به باز کردن هدیه.
مادر: « ساسان، بس کن! داری هدیه رو خراب می کنی! وقتی هدیه می گیری باید چی بگی؟»
ساسان(با عصبانیت): « ممنون!»
مادر: « حالا شدی یه پسر خوب.»
✅برخورد2:
 ساسان با خوشحالی هدیه را گرفت و شروع کرد به باز کردن هدیه.
مادر:« ممنونم عمه جون که این هدیه ی زیبا رو برام خریدی!»
ساسان هم پیرو مادرش تشکر کرد.
✅برخورد3:
 ساسان با خوشحالی هدیه را گرفت و شروع کرد به باز کردن هدیه.
مادر:« ممنونم عمه جون که این هدیه ی زیبا رو برام خریدی!»
اما ساسان از عمه تشکر نکرد.
مادر (بعد از مهمانی در زمان خلوت با کودک): « عمه جون خیلی تو رو دوست داره که برات هدیه خریده. بیا یه یادداشت بنویسیم و ازش تشکر کنیم. عمه خیلی خوشحال میشه وقتی بدونه ما هم به یادش هستیم.»
(این یادداشت می تونه یه یادداشت متنی برای پیامک کردن باشه یا یک فیلم سلفی از مادر و ساسان که با هم میگن: «ممنونیم عمه خانم.»
❓شما از کدوم روش استفاده می کنید؟

 احترام گذاشتن رو به کودک دلبندتون یاد بدین:🙏🙏
🌾🌾بچه ها احترام گذاشتن رو از خونه و خونواده یاد میگیرن.
بچه ها با اون چشمای تیزشون تموم اخلاق و رفتارای اعضای خونواده رو زیر نظر دارن.👀👀👀👀
☘️اگه ببینن که شما به عنوان پدر و مادر چقدر با احترام و محبت با هم رفتار می کنین یا با خود اونا و دیگر اعضای خونواده چقد محترمانه و مودبانه رفتار می کنین، مطمئن باشین که کوچولوتون از شما الگو برمی دارن.
🌲🎄بچه ها رفتارها رو درست مثل کلمات تقلید می کنن. گفتن کلماتی مانند «خواهش می کنم»، «لطفاً»، «متشکرم» و «عذر می خواهم» در مقابل اونا، به اونا احترام و ادب رو یاد می ده.👌👌
☘️☘️اگه تو بازیایی که با عروسکاشون یا هم سن و سالشون می کنن دقت کنین، قشنگ میبینین که بازتابی از رفتار شمارو ارائه می دن.🌸🌸🌸

👌مامان عزیز، بابای محترم، یه راهکار عالی برای آموزش اخلاق و آداب به بچه ها اینه که وقتی دارید تو خونه راه میرید و کاری انجام میدید. بزنید زیر آواز. 😃
✅شعرهایی رو به صورت تک بیت  یا دو بیتی، بخونید و بارها اون رو تکرار کنید.
👧👦فرزند شما به زودی درباره ی واژه های این اشعار سوالاتی رو مطرح می کنه. و شما می تونید از این فرصت به نفع درک های عمیق انسانی استفاده کنید.
👀فقط تو پاسخ هاتون مراقب سطح درک فرزندتون باشید.
⚜️مثلا:
 از خدا جوییم توفیق ادب // بی ادب محروم ماند از لطف رب
بی ادب تنها نه خود را داشت بد//  بلکه آتش در همه آفاق زد

‏خواندن بیوگرافی بزرگان برای نوجوانان فوق العاده باارزش است 

برای اینکه به زندگی شان جهت و هدف می دهد .

پنج عامل است که مانع رشد کودک می شود بسیاری از  عوارض و اختلالاتی که کودک بدان مبتلا است، این ها نشانه هایی از رشدماندگی است در جنبه های مختلف.

هشت جنبه ی رشد داریم: رشد معنوی، خلاق، رشد فکری، رشد اقتصادی، رشد جسمی، رشد جنسی، رشد عاطفی و رشد اجتماعی.

این جنبه های مختلف رشد را 5 عامل تهدید می کند:

1-     اولین عامل نظافت است.

2-    دومین عامل نظم است. (والدین بسیار تمیز و والدین بسیار منظم.)

3-    سومین عامل، تربیت است.

4-     چهارمین عامل آموزش است.

5-     پنجمین عامل رفاه است.

    این پنج تا غیر از رفاه همه خوبند. نظافت خوب است ولی ما درک صحیحی از نظافت نداریم. نظافت یعنی چه؟ بچه های ما از تجربه ی لامسه شان محرومند یکی از دوستان ما، متخصص مغز و اعصاب است چند سال پیش در ایتالیا کنگره ای بود از بزرگترین عصب شناس های دنیا... بعد که برگشت، ده روز بود. گفت یک روز خیلی جایت را خالی کردم از صبح تا شب یک روز کنگره درس کودک مطرح بود... برجسته ترین عصب شناس های دنیا، مقالاتشان را خواندند.

  دست، مغز دوم است زمانی که ما اجازه نمی دهیم به خاطر نظافت، بچه ها لمس کنند  به خاطر خطرات توهمی، مغز رشد نمی کند وقتی که مغز رشد نمی کند، خودش را به صورت پایین بودن اعتماد به نفس، اختلال یادگیری، نشان می دهد. بچه ها باید از دستشان استفاده کنند بچه ها با زبان ما باید کثافت کاری کنند. باید دست ورزی کنند یکی از آن ، رشد شبکه ی عصبی مغز است دیگری تخلیه ی هیجان های مضر است . کف دست و کف پا محل تخلیه ی استرس است. بچه هایی که اضطراب دارند، بچه ای که خودش را به زمین می مالد (که بعضی به اشتباه نام خودارضایی بر آن می گذارند)،  باید با خاک بازی کند، با ماسه بازی کند، روزنامه پاره کند، خشمش را تخلیه کند، پابرهنه در جای بی خطر راه برود. الان فصل سفر است کنار دریا، اگر جای بی خطر است، بچه ها پا برهنه آب بازی کنند تا بتوانند از استرسشان عبورکنند.

  نظم عامل دوم بود. بچه ها منظمند ولی نظم طبیعی دارند والدین نظم هندسی می خواهند. نظم والدین، نظم ایستا است نظم بچه ها، نظم پویاست. بچه ها در حال رشد هستند نظم بچه ها، انحناست، قوس است نظم والدین دیجیتال است.دیدید ما چقدر قفسه دوست داریم، در قفسه مرتب همه چیز را می گذاریم؟ بچه ها کپه کردن دوست دارند سر همین با هم دعوایشان می شود و والدین توجه داشته باشند بچه اول باید کپه کردن را حل کند بعد چیدن را.

  سومین مسأله، تربیت است. تربیت، تسهیل گر جاده ی رشد است. رشد بدون تربیت، اتفاق نمی افتد. تربیت مثل گاردریل کنار جاده ی رشد است. باعث می شود که ماشین منحرف نشود. کودک از جاده ی رشد منحرف نشود. گاردریل محافظ است مانع نیست. ما می آییم که این گارد ریل را اینقدر به هم نزدیک می کنیم که هیچ کس نتواند از روی آن رد شود. رشد را پایین می آوریم. روشهای تربیتی قدیمی ما بازدارنده است تسهیل گر نیست. درست مثل بلوارهایمان است. بلوار درست می کنیم که ماشین ها تند بروند، بعد پشتک می گذاریم که تند نروند. طبیعت ما هم اینجور است جاده را صاف می کنیم بعد مانع می گذاریم. پس تربیت باید تسهیل گر باشد.  تربیت، تسهیل گر رشد است رشد را باید تسهیل کند.

بعد آموزش است. دو نگاه به آموزش داریم: یادگیری و یاد دادن. پایه ی یاد دادن یادگیری است. تولد تا شش سالگی، یادگیری مطلق است به بچه ها نباید آموزش داد. یادگیری اش را باید با بازی تقویت کرد. شش تا نه سال، یادگیری یاد دادن با هم است با اولویت یادگیری. نه تا دوازده سال، یادگیری یاددادن با اولویت یاددان، پانزده سال به بعد هم یاددادن.

  اگر یادگیری بچه ها تقویت نشود، در دوران تحصیل به اشکال بر می خورند. اختلالات یادگیری بر حسب تعریف در دنیا، بین  4 تا 12 درصد است در ایران 56 درصد است؛ چون پایه ی یادگیری بچه ها، ضعیف است. بعد از آموزش، رفاه است. بچه ها آسایش می خواهند، رفاه نمی خواهند. رفاه برای رشد سمّ است. ما این دو مفهوم را با هم یکی می گیریم. متأسفانه دولتمردان ما هم می گویند که باید مردم در رفاه باشند. رفاه، انتها ندارد اصلا علت اینکه اینقدر جامعه ی ما ناراضی است، به خاطر رفاه است. رفاه نارضایتی می آورد آسایش است که رضایت می آورد. بچه ها بایدآسوده باشند، نه مرفه. و این دو باهم خیلی فرق دارد.

زمانى که کودک شروع به گفتن "من،من" میکند یعنى خودم میخواهم انجام دهم به این معنیست که کودک در حرکت بسوى استقلال است .

مسلما در ابتدا همه کارها را اشتباه انجام میدهند و برخورد والدین تاثیر تعیین کننده ایى در اعتماد بنفس کودک دارد.

اگر به او بگوییم نکن، بده، بشین، دست نزن تو نمیتونى، به جاى آنکه به او بیاموزیم و مراقبش باشیم کودک به این نتیجه میرسد که من ناتوان و ابله هستم و نمیتوانم.

وقتی می پرسید؛ چکار کنم بچه زیر دوساله م یاد بگیرد منزل دیگران به وسایل دست نزند؟ انگار پرسیدید چکار کنم فرزند شش ماهم حرف زدن را یاد بگیرد!

کودکان حدود یکسالگی به بعد وارد مرحله کشف محیط اطراف میشود و مغز کودک وارد رشد حسی حرکتی میشود.

رفتار والدین در این دوره به کودکشان لجبازی یا همکاری را خواهد آموخت. در مهمانی ها با حضور مهربانانه خود مراقب کودکتان باشید اما انتظار اینکه در این سن یاد بگیرد به هیچ چیز دست نزند انتظار زیادیست.

این دوران گذراست وکودکی وارد مرحله لجبازی نشده به زودی به اطرافش بی توجه خواهد شد و علاقمند به بازی با همسالانش خواهد شد.

این واقعیت را بعنوان مرحله ایی از رشد سالم فرزندتان بپذیرید.

هر چه انرژی برای فرزند پروری دارید

تا ۱۲سالگی فرزندتان بکار بگیرید ️چراکه بعد از آن، اثر بخشی تربیت به شدت کاهش مییابد.

والدینی که با مشاهده بحرانهای رفتاری نوجوان تازه به فکر تربیت می افتند با سختی زیادی روبرو می شوند.

هنگامی که به کودکی گفته می شود:

نکن، تو نمی توانی، تو نمی فهمی، تو بلد نیستی، تو خنگی، تو سر به هوایی، بی دقتی و….

از همان موقع با تکرار این جملات ضمیر ناخودآگاه یاد می گیرد که باید این باورها را داشته باشد و همیشه این گونه رفتار کند.

حتی دیده شده اکثر افرادی که در زمان کودکی پدر و مادر فقیری داشتند و پدر یا مادر دائما در حال گفتن جمله ما پول نداریم، نمی توانیم، باید قناعت کنیم و فقیر هستیم; در بزرگسالی خود دقیقا به همین حال افتاده اند.

حتی با وجود اینکه تلاش زیادی هم می کنند اما باور فقیر بودن در ذهن آنها به وجود آمده و نمی گذارد که موفق شوند.

حالا که به اهمیت تلقین در زندگی پی بردید، لطفا کمی به جملاتی که روزانه به خود می گویید دقت کنید،

مخصوصا اگر کودکی در خانه شما زندگی می کند.

جملاتی مثبت به او بگویید حتی اگر اشتباهی می کند او را با جملات منفی تنبیه نکنید.

از مراقبت ها و دخالت های بیش از

حد در زندگی کودکان اجتناب کنید.

وظیفه والدین و مربیان این است که

این قابلیت را در او زنده نگاه دارند

و به کودکان اجازه دهند بعضی

اوقات مطابق سلیقه خود اشیاء

را کشف کنند. 

مراقبت ها و دخالت های زیاد از

حد بزرگسالان در زندگی و رفتارهای

کودکان، قابلیت یادگیری مبتکرانه آنها

را تضعیف می کند.

وقتی کودکان با هم دعوا می کنند تا حد ممکن در کارشان دخالت نکنید تا باهم کنار بیایند. اما در صورتی که دعوا ادامه دار شد:

🔻بازیشان را با جمله ای مانند "شما می توانید یک زمان دیگری از کامپیوتر استفاده کنید که یاد بگیرید هر دو از آن استفاده کنید"، متوقف کنید.

🔻یا اینکه اسباب بازی را بردارید؛ "شما وقتی می توانید دوباره با آن بازی کنید که بتوانید باهم کنار بیایید."

🔻کاری که می خواستید انجام دهید را به تاخیر بیاندازید: " تا زمانیکه دعوا می کنید به پارک نخواهیم رفت."